La Magnetoise est magnifique

door Johan van Steen

Trente-quatre euro zei die vriendelijke Belg, die achter het geldkistje en het plankje met de rijtjes euro munten zat. Had ik dat goed verstaan E34,- voor:
–meedoen aan supertrail la magnetoise van 64 km,
–vervoer met speciale bussen vanaf finishplaats Olne naar startplaats Magnee,
–pastamaaltijd de avond vooraf,
–couscousmaaltijd direct na de loop,
–2 overnachtingen in Chateau Wegimont,
–2 maal ontbijt, voor de trail vanaf 05.30 uur;
–een prima polyester loopshirt met opdruk zonder reclame.

De mensen van de club de jogging, Courier pour le plaisier uit Olne een dorp in de Ardense heuvels bij Spa organiseren deze loopevenementen gewoon voor hun plezier en wij Ollanders mogen meedoen. Waaronder de zeervereerde AV23 vertegenwoordigers Paul Wiering en Johan van Steen.

Zondagochtend om 8 uur ging in het gehucht Magnee de toeter en zon 200 lopers, waren op pad, Simpelweg de roze stippen volgen en na 64 km ben je terug in de kantine, model houten bouwkeet, wat zo mooi Chalet des Sports heet.
In de trailbeschrijving stond 2 ravitos met water bij 24 en 45 km. De gemiddelde eindtijd van vorig jaar was ruim 8 uur. De meeste lopers kunnen vooraf nog aardig rekenen en hadden dus net al wij een camelbag op de rug met veel water/ sportdrank, bananen, allerlei koeken, gels en andere zoetigheid.

Na een halfuurtje heb je wel door dat elk obstakel, helling, modderpad, riviertje en keien- en boomwortel- afdaling juist opgezocht wordt. Hoe steiler hoe beter.
Daar moet je niet over nadenken en je zeker niet aan ergeren, gewoon van het landschap genieten zeggen de loopwijzen in columns en boeken.
Dat lukte ons ook prima, totdat je om je heen hoort van de lopers die je tot dat moment gewoon achterna liep, ik heb al een tijdje geen roze stippen meer gezien.

Zullen we verder? Misschien komt er nog een? We moeten terug!
Ik zei toch dat we terug moeten. Links en nog eens links is ook terug. Misschien.
Waar Paul en ik in ieder geval geen zin in hebben is verwijten en gemopper. Dus lopen we zonder discussie door. Deze keer hebben we geluk, na ruim een kwartier door het bos zonder orinteringpunten vinden wij, de links/links groep, weer de roze stippen. Maar inmiddels lopen we wel helemaal achteraan het deelnemersveld.
De echte positivo vind t lekker om eindelijk weer wat mensen in te halen.

Bij de eerste waterpost na 24 kilometer vinden we de enthousiastelingen van Courier etc. De anderhalve liter water van de camelbag was al bijna op. Het is inmiddels al bijna 12 uur en in de zon is het flink zweten. Je vergeet dat het nog altijd februari is tussen de lopers in korte broeken en T-shirts.
Paul spotte zelfs een kanariegele vlinder.
Een van de bospaden is totaal kapot gereden door tractoren die gekapte bomen afvoeren. Grote kuilen vol water en overal natte vette klei, springen lukt na ongeveer een marathon niet altijd even best, dus een natje en dan de andere schoen vol bagger. Maar de echte positivo denkt wat een mazzel dat ik mijn schoenen nog heb met al die zuigprut.

De ravito van 45 kilometer is geweldig niet alleen water maar ook sportdrank, thee, sinasappel, en zoute tucjes. Zout dat hebben we nodig, denk ik en neem er ongegeneerd nog een handvol.
Een halfuurtje later blijkt dat ik in de euforie vergeten ben mn camelbag te vullen.
Paul heeft uit de zijne al het water weggekieperd en hem totaal met sportdrank gevuld. In de hoop dat de sportdrank hem aansterkt, hij zit er af en toe flink doorheen. Tussen al deze bikkels kan Paul zijn inspirerende muze niet vinden.
Hij zegt in die fase regelmatig, loop maar door, ik hou je op, ik red me wel.
We hebben afgesproken samen te blijven en ik wil er ook niks over horen.
Ik blijf zon 15 meter voor hem lopen zodat ie niet weer kan gaan discussiren.
De grote groep lopers is inmiddels over de hele route uitgesmeerd en we zien voor of achter ons niemand meer.
Mijn water is echt op, af en toe lurk ik aan het slangetje van de camelbag van Paul. Ja, je wordt heel intiem met elkaar zon weekend.

Als een fatamorgana staat er plotseling een 3e onaangekondigde ravito op ons pad.
Juichend ga ik op de foto. Water en bier op een tafeltje, we zijn tenslotte in Belgie.
Veel bier zijn ze gezien de krat nog niet kwijt.
Nog maar 9 kilometer zegt een juffrouw in een dichtgesnoerde winter jas, zou het hier koud zijn? Wij voelen dat niet meer zo. Nog maar een uurtje rekenen we ons zelf rijk. En dat moet je nou net nooit doen.

Voor het eerst ga ik op mijn horloge letten, elke keer als ik kijk zijn we hooguit 5 minuten verder. In het dal zien we de weg de zelfde kant op gaan en wij gaan over een geitepaadje heuvel op en af. Na een uur een gemeente bordje Olne en ik denk dat we er al bijna zijn. Dan komt nog de steilste weg van de dag, een afdaling onder bijna 45 graden dwars door de weilanden en als toetje bergop door een beek over puntige rotsen met aan beide kanten een manshoge kleiwal en dus gaan we gewoon door het water.

Als we de zendmast, het voetbalveld en daarna het Chalet herkennen lopen we weer steeds harder. Waar komt na 08.30 uur die energie vandaan?
De afzetlinten leiden ons tot aan de bar. Binnen is het warm en een gekakel van jewelste. Alle lopers zitten achter borden couscous en een Leffe.
Ik geef wat mensen een hand, wordt omhelst en gezoend door Organisator Rene en zijg neer op een klapstoel. Even niks, die camelbag af, mijn hoofd vasthouden, een beetje misselijk.
Maar wat een wonder, wat herstelt een mens toch snel. Een paar slokjes, een paar happen couscous en we kijken alweer fier naar de lopers die net binnenkomen.

Vanaf deze plek alle organisatoren nogmaals bedankt, voor een fantastisch weekend.
En aan eenieder, weet waar aan je begint, maar la Magnetoise is onvergetelijk.