Maas- en Peelliniepad, dag 1

De lente is nu werkelijk in aantocht, want de bloesem pronkt al sierlijk aan de bomen. Nu even geen sterke bries anders liggen de bloempjes in een mum van tijd op straat en dan is het mooie er af. Enfin, een prachtig jaargetijde om ergens in het land een mooie lange wandeling te maken. Een lange wandeling is noodzakelijk als je straks het langere werk weer wilt op pakken. De nodige kilometers in de benen hebben is geen lichte taak en daar moet je niet te makkelijk over denken. Een gesprek met mijn wandelvriend Willem Mütze brengt ons tot het wandelen van de Maas- en Peellinietocht, een afwisselende rondweg in het Land van Cuijk. Parcoursen die hij van de zomer in z’n marathonreeks Boxmeerdaagse wil opnemen.
Samen met Annemarie en Cisca willen we deze klus klaren. Drie dagen op pad waarbij achtereenvolgens de afstanden 47, 43 en 45 km worden afgelegd. Nu afwachten of de weersomstandigheden ons gunstig gezind zijn. De avond voorafgaand aan de tocht worden de weersvoorspellingen op diverse televisiezenders gevolgd, maar ook de buienradar wordt nauwlettend door ons in de gaten gehouden. Het kan vriezen en het kan dooien. We weten het niet. Tussen de buien door droog. Ja, laten we het daar op houden.

Met de Garmin om de pols gaan we op stap. De routes zijn eerder in het geheugen geprogrammeerd en daardoor hoeven we geen routebeschrijving in de hand te houden en onderweg te lezen. Het volgen van een lijntje op het display is het enige wat we moeten doen en natuurlijk het ene voetje voor het andere plaatsen. Heel gemakkelijk. Vandaag beginnen we in Boxmeer en zullen later op de dag in Sint Antonis eindigen. Via een interessante stadswandeling bereiken we rivier de Maas. Tegenover de sluizen van Sambeek betreden we verschillende alleraardigste onverharde paden. De regen van de afgelopen dagen heeft het pad bijna onbegaanbaar gemaakt. De blubber maakt het lopen tot een vermoeiende bezigheid. Het is glijden door de prut en weldra wegen onze schoenen een stuk zwaarder. Toch proberen we er door te komen. Na enkele kilometers gaan zijn we opgelucht als we een asfaltweg betreden. Dan besef je dat asfalt ook heel erg mooi kan zijn. Het is van korte duur en we betreden vervolgens een graspad. Hier is het pad goed begaanbaar. Op een splitsing zien we een rood-witte markering ons pad volgen. Het is de route van het Pieterpad, die ons op een kort stuk vergezeld.

Aan de hemel ontdekken we donkere wolken. Van die dreigende, waar aardig wat water uit kan komen. Vooralsnog is het droog en we genieten van het natuurschoon. Vier ruiters kruisen ons pad en in de verte zien we enkele wandelaars, bepakt met zware rugzakken, wandelen. Ons tempo is veel en veel hoger en weldra hebben we de zwoegers te pakken. Ze zijn goed bezig, maar wat hun bestemming is, is voor ons een raadsel. Even later lopen we de straten van het dorpje Vierlingsbeek binnen. Bij de plaatselijke bibliotheek zijn we welkom voor een kopje koffie. Dat laten we niet aan ons voorbij gaan. Naast een kop koffie krijgen we een heerlijke plak cake. Door het raam zien we dat het is gaan regenen. Geen hoosbui, maar genoeg om nat te worden. Het kon bijna ook niet uitblijven. Dus blijven we nog even heerlijk in een stoel zitten en hebben een geanimeerd gesprek met enkele dorpelingen. Een van die mensen vraagt waar wij vandaan komen en dan vertelt hij dat hij AJAX-supporter is. De man is uit het goede hout gesneden. Daar we pas 11 km op de teller hebben staan, kunnen we niet al te lang rusten. Er moet nog heel wat stappen worden gezet.

Voor de verandering hebben we de GORE-TEX regenjas aangetrokken. Het traject dat we nu belopen gaat grotendeels door de Overloonsche Duinen, een schitterend bosgebied. Tegenover het Nationaal Oorlogs- en Verzetsmuseum in Overloon houden we een korte pauze om de inwendige mens te versterken. We worden getrakteerd op een stukje Brabantse vlaai. Tja, die smaken dus heel anders dan die van de buren. En de traktatie mogen we zelf dokken. Naast het museum bevindt zich een dumphandel. Ook de kraagemblemen van m’n vroegere legeronderdeel liggen hier in de etalage te koop. Dan gaan we weer op pad en het tempo wordt opgeschroefd. De bospercelen worden hier afgewisseld door landelijke paden en wegen. In het bos treffen we langs het pad een televisietoestel aan. Hoe haal je het in je hoofd om hier een toestel te dumpen. Geïrriteerd lopen we verder. Dan zien we een prachtige grenspaal langs het bospad. De paal markeert de grens tussen Het Land van Kessel en Cuijk. Over een lengte van enkele kilometers bevinden zich een twaalftal palen. De palen dragen allen een schild van de plaatsen Kessel en Cuijk. Een lang smal pad langs het Afleidingskanaal brengt ons uiteindelijk bij een interessantere grenspaal. Deze paal staat bekent als de Vredepaal, een sierlijke paal met een ronde kop. Voor 1716 had Karel V de ruzies al eens weten te bedwingen in 1550, door het gebied ‘in Vrede te leggen’. Overigens vonden de Brabantse dorpen dat de grens te ver naar het westen kwam te liggen, maar dat heeft niet verhinderd dat de grens nu als bijna 300 jaar op dezelfde plaats is gebleven. De naam Vredepaal verwijst naar de roerige geschiedenis rond deze grens.

Ter hoogte van de Vredepaal slaan we scherp rechtsaf en volgen een pad dat wordt gemarkeerd door kazematten. Op bepaalde afstand staan deze betonnen bunkers van elkaar. Over paden van het landgoed de Groote Slink-Bunthorst bereiken we het Peelkanaal, een waterweg die wij over enige kilometers aan onze linkerzijde houden. Daar bevinden wij ons in het Sint Antonisbos. In het bos maken we verschillende lussen en uiteindelijk arriveren we bij uitspanning de Heksenboom. Een blik op de Garmin geeft aan dat we precies 47 km hebben afgelegd. Genoeg voor vandaag en met de auto keren we terug naar Boxmeer, waar we een aantal dagen bij Hotel Mütze zijn ingekwartierd.

    wordt vervolgd