The Castle of Otranto
Iedereen kent het beroemde boek “Dracula” van Bram Stoker, maar de grondlegger van de gothic literatuur is Horace Walpole. Al in 1764 schreef hij The Castle of Otranto, een fantastisch griezelverhaal dat toen al veel ophef veroorzaakte. Het verhaal zit vol grafzerken, vampiers, ruïnes van kastelen en kerken, geesten, vervloekten en vooral veel melodrama. Tot op de dag van vandaag voelen jongeren zich daartoe aangetrokken. Ze noemen zich Goths of Postpunk. Een mij onbekend maar groot gothic graffiti-kunstenaar, zich noemende Cyka, heeft de deur van onze materiaalberging uitgekozen om daar een proeve van zijn kunnen te laten zien. En het is indrukwekkend. Het duurde even voordat ik in de gaten had dat het hier de afbeelding van een AV’23-strijder betreft. Maar het staat er echt: AV MCMXXIII, oftewel AV1923. De kunstenaar moet een groot fan zijn van onze vereniging, anders maak je zoiets niet. Jammer dat het binnenkort wel weer zal worden weggehaald door de eigenaar van ons gebouw, gelijk met de andere graffiti op onze pas geschilderde deuren.
CYKA, beetje rare naam voor een kunstenaar. Volgens de “Urban Dictionary” zou dit Russisch slang zijn voor “whore” of “bitch”. Het zou leuk zijn om alsnog kennis te maken met deze Cyka, maar dat zal er wel niet inzitten.

Verdwaald in de ambtelijke jungle
Op zoek naar onze huisbaas zijn we de weg kwijt. Het lijkt erop dat het niet meer bestaande stadsdeel-oost nog steeds de eigenaar is van ons clubhuis. Maar niemand kan ons zekerheid geven. Een spookachtige ervaring. Het begon allemaal onschuldig. De huisvestingscommissie wilde wel eens kennis maken met onze huisbaas. We betalen elke maand een flinke huur maar hebben sinds de opheffing van de stadsdelen nog geen kennis gemaakt met onze nieuwe huisbaas de afdeling Vastgoed van de gemeente Amsterdam, Althans daar maken we elke maand onze huur naar over. Cees de Nood en ik regelden een afspraak op 1 juni met ambtenaren van de “Resultaatverantwoordelijke Eenheid” Vastgoed, Voormalige Stadstimmertuinen 4-6. We werden door twee man ontvangen, in de “vergadertuin”, met koffie en water. We vertelden wat over AV’23 en stelden onze drie vragen. Maar al snel werd duidelijk dat we hier helemaal niet bij onze huisbaas zaten. De RVE Vastgoed int alleen maar de huur, beheert het huurcontract en voert het noodzakelijke onderhoud uit. Ze doet dat in opdracht van RVE Sport en Bos. Bent u er nog? Sport en Bos zou de echte eigenaar zijn. Wethouder Eric van der Burg is de echte verantwoordelijke. Dus ons werd geadviseerd een afspraak te maken met de ambtenaren van Sport en Bos. Zo gezegd, zo gedaan. Op 9 juni hadden Sandra Verkruisen en ik een afspraak met Hugo Hilgers van Sport en Bos op de Jodenbreestraat 25. Dezelfde procedure. We vertelden wat over de AV’23 en tegen welke problemen en uitdagingen we aanlopen bij het gebruik van ons clubhuis. We stelden ook onze drie vragen: Kunnen we het clubhuis kopen voor 1 euro, kunnen we de stadsdeelruimten in ons clubhuis erbij krijgen en hoe komen we aan een terras met een trap naar beneden. Maar ook hier werd al gauw duidelijk dat we op het verkeerde adres zaten. Het clubhuis was immers nooit formeel overgedragen van het stadsdeel naar de “centrale stad”. Het formele eigendom berustte nog steeds bij Stadsdeel Oost. Voor een echt antwoord op onze vragen werd ons aangeraden een afspraak te maken met Marga Kuperus, waarnemend hoofd van de afdeling Sport en Maatschappelijke accommodaties Stadsdeel Oost en met Thijs Reuten, lid van het DB en portefeuillehouder Sport. Toen gaf ik het op.

Terras en buitentrap (vervolg)
Nooit geweten dat het zo ingewikkeld is. Maar gelukkig hebben we veel deskundigheid in de huisvestingscommissie. Eveline Vinkenborg is naast moeder van Esther Teng ook architect met haar eigen bureau EVA. Zij heeft de eerste schetsen gemaakt voor een trap/tribune tussen de kantine en de baan. Een fantastisch plan, een geniaal idee, met veel inclusieven: de kantine wordt eindelijk geopend naar de baan, de tribune kan ook als terras gebruikt worden en onder de tribune is ruimte voor een extra berging. Ook veel problemen: blijft er wel voldoende ruimte tussen clubhuis en baan over, kan de glasgevel van onze kantine zomaar opengebroken worden en wat doe je tegen onze huisvandalen?
Maar we gaan door met het onderzoeken van de mogelijkheden. We zijn in overleg met de gemeente om te bekijken wat zij met hun gebouw willen. Misschien is een algehele upgrade van het gebouw mogelijk, voordat het gebouw eventueel aan ons wordt overgedragen. Alles is mogelijk, niets wordt uitgesloten. In de volgende Rommelhok hoe het verder ging.

Eindelijk Sportdag!
Dertig keer wordt bij ons op de baan een sportdag gehouden. Tien keer wordt daarbij onze kantine gebruikt. Elke sportdag is weer anders. Soms wil de school dat wij 600 waterijsjes inkopen. Een andere keer vragen ze om ondersteuning door een paar van onze atleten. Soms gaat er wat mis, slaan de stoppen door vanwege al die opblaaskastelen of raakt een toilet verstopt. Deze week zijn er vijf sportdagen. Topdrukte dus voor zowel de sportparkbeheerders als voor onze kantine-vrijwilligers. Onze mensen moeten flink kunnen improviseren en dat doen ze ook. De scholen doen vaak een beroep op hen voor assistentie. Klaptafels buiten zetten, jerrycans met drinkwater, gedoe met consumptiebonnen, 100 broodjes smeren en het toiletpapier aanvullen.
Maar wat overheerst is de ontspannen en gezellige sfeer tijdens zo’n sportdag. Alleen de rommel na afloop. Als de kinderen allang naar huis zijn, zijn de docenten en ook onze vrijwilligers nog wel een uurtje bezig met opruimen en schoonmaken. Overigens doen onze vrijwilligers het niet alleen uit liefde voor onze club, wij betalen ze er een redelijke uurvergoeding voor. Vandaar dat er altijd wel oudere junioren te vinden zijn die dit graag willen doen.

Zonnig, warm, gezellig en sfeervol, zo was het afgelopen zondag 11 juni bij de Gaasperplasrun in Amsterdam-Zuidoost. In de loop van de dag verzamelden zich meer dan 700 hardlopers om deel te nemen aan de run, georganiseerd door AV-Feniks. Picknickmanden en zonnecrèmes mee, de mensen zaten gezellig in het gras en een DJ zorgde voor bijpassende opzwepende muziek.
Ook veel AV’23 leden namen deel aan deze hardloopwedstrijd en er was een flink aantal prijzen te verdelen. Te beginnen bij de kinderen voor wie een aparte kidsrun georganiseerd was. Bij de meisjes in de leeftijdscategorie van 4-8 jaar won Lucy de Kruijf de eerste prijs, zij liep de 1 km in 4.05 minuten. Lenthe van Ewijk had pech en viel, maar werd toch nog heel goed negende in een tijd van 5.06 minuten.
Bij de kinderen van 9-12 jaar werd 2 km gelopen en was Nehissa Hendriks eerste in een tijd van 7.36 minuten. Ze finishte vlak achter de eerste drie jongens, bijzonder knap aangezien zij pas tien jaar oud is. Pam de Kruijf liep, ondanks buikpijn, toch sterk en werd derde in een tijd van 7.49 minuten. Joris Mantel kreeg van de organisatie permissie om de 5 km te rennen, ondanks dat hij nog geen 12 jaar oud is. Hij liep samen met een andere B-pupil van AV-Feniks, en met steun van Robin den Engelse (die daarvoor al de 2 km had gelopen), wist Joris met een tijd van 26,11 minuten de vijfde plaats te behalen bij de jongens t/m 16 jaar, knap gedaan.
Bij de volwassenen werden er bij de 5 km ook prijzen binnengehaald door AV’23. Ghyta Denz werd tweede met een tijd van 22.05 en Roland van der Put won de derde prijs met een tijd van 20.00 minuten. Later werd dit omgezet naar een vierde plek, maar goed, toen was de beker al binnen. Op de 10 km werd Margriet Nijnens derde in een tijd van 43.43 en Jan Baltink greep net naast de bekers met zijn vierde plek met een tijd van 36.24 minuten. Goede tijden, vooral gezien de omstandigheden (bijna dertig graden). Veel respect voor de arts-assistent cardiologie van OLVG die nadat hij een snelle 10 km had gelopen (38 minuten), direct een vrouw te hulp schoot die oververhit was geraakt na de 5 km. Hij bleef bij haar tot de ambulance kwam. Zo was de sfeer vandaag, iedereen hielp elkaar. Joris werd onderweg geholpen en aangemoedigd door een vriendelijke jongen van 13 van AV-Feniks die ongeveer even hard liep. Het publiek riep de lopers bemoedigend toe dat het niet zo ver meer was, en als je uiteindelijk de finish behaalde, kreeg de hardloper een mooie medaille en stond daar een waterbak met koude gele sponsjes. Een mooie zomerse dag, we hebben genoten.

Het was lekker dichtbij dus we konden naar Feniks fietsen. De baan bij Feniks is nieuw en heel blauw. Het is vet om op die baan te rennen want er zijn niet veel blauwe banen.
Ik begon met estafette, we werden eerste van onze serie en van iedereen van mijn leeftijd. Daarna hadden we ongeveer een uur pauze. We konden lekker beachvolleyballen want er was een speciaal beachvolleybalveld gemaakt. We konden ook voetballen op een grasveldje.
Daarna gingen we kogelstoten. Het is altijd leuk om mensen te zien die een pr hebben gehaald, als team zijn we dus heel blij als iemand van ons een pr haalt. Bij mij ging het niet zo goed maar iedereen heeft me toch aangemoedigd. Daarna gingen we weer voetballen en de kinderen van andere clubs wilden ook mee doen dus er hing een goede sfeer in de lucht, en we hadden enorm veel lol met zijn allen.
Toen ging ik naar de sprint. Ik zat in de 3e serie. Toen ik klaar was met rennen had ik het gevoel dat ik heel hard had gerend maar dat was niet zo. Het was mijn dag niet deze competitie. Toen konden we weer gaan beachvolleyballen.
Toen ik hoorde van mijn moeder dat ik moest verspringen ging ik meteen naar de verspringbak. Maar ook bij het verspringen ging het niet goed bij mij. Bij andere kinderen juist wel want die hadden een pr. Toen ik klaar was hadden we nog een half uur voor de 1000m. Toen ik bij de start stond dacht ik: ik moet het goed maken met de 1000m. Toen ik klaar was zei mijn moeder dat ik het heel goed had gedaan maar dat vond ik zelf niet. 1000m is voor de meeste kinderen heel moeilijk ook omdat het het laatste onderdeel is maar we worden altijd heel erg aangemoedigd en toegejuicht. Dus voor mij was het een slechte wedstrijd. Ik was zo slecht dat ik niet eens op het podium kwam. Maar ik wilde wel nog even met een paar vrienden iets lekkers kopen bij het kraampje waar we een hotdog kochten. Elke club heeft een kantine en vaak zijn er lekkere dingetjes te koop.
En daarna was ik opgelucht dat ik weer naar huis kon….

Het is mooi weer. We spreken af bij het sportveld van AV’23 en settelen ons op de tribune met muntthee en pure chocolade. Zo hebben we goed zicht op wat er om ons heen gebeurt en kan Els de voorbij rennende sprinter zo af en toe aanmoedigen.

Hoe lang ben je al trainer?
“Ik ben trainer geworden nadat ik stopte met topsport. De eerste twee jaar nadat je gestopt bent, mag je geen training geven, je moet eerst afstand nemen van jezelf. Ik ben drie keer bondscoach geweest; voor de tienkamp mannen van west-Nederland, voor de 400 meter horden en voor de jeugdwerpers. Ik kan groepen trainen en ik kan individuele training geven. Ik krijg mensen naar de top en kan ze daar houden. Maar ik ben veelzijdig, ik wil meerdere dingen doen, in meerdere dingen excellent zijn. Ik heb mijn eigen bedrijf en ik doe onderzoek. Nog steeds zoek ik het allerhoogste op.
Ik ben door Kees Elsinga (toen voorzitter van AV’23) gevraagd om bij de club te komen nadat atleet en trainer Marcel Korff plotseling overleden was. Ik ging de wedstrijdatleten trainen, dat wilde ik met veel plezier gaan doen, maar onder één voorwaarde; het gaat op mijn manier. Ik stop er ontzettend veel tijd in, de atleten ontwikkelen zich als mens, ik maak individuele programma’s, ik voed ze op. De atleten krijgen ervaring en ontwikkelen reflectievermogen. Je komt bij mij trainen, je vindt jezelf de moeite waard en je hebt het voor jezelf over; die mensen zitten in mijn groep.”

Wat motiveert je als trainer?
“Ik zou het bij God niet weten. Je moet dingen doen waar je interesse in hebt. Jonge mensen boeien mij enorm. Ze hebben iets tintelends wat volwassenen vaak niet meer hebben. Ik kan daar intens van genieten.
Ik ben niet afhankelijk van andermans presteren om iemand te zijn. Ik zie mijzelf als een soort katalysator waardoor de atleet verder komt. Hij of zij is de hoofdpersoon, ik vertrouw op de atleet. Bij de wedstrijd moet het klaar zijn, daar heb je voor getraind en ik ben blij voor de atleten als zij goed presteren.”
Els toont me een gedicht van Toon Hermans uit haar tijdschrift ‘Els en kinderen, maart 2015’:
Wat wil je later worden?
vroeg de juf.
Het was in de derde klas.
Ik keek haar aan.
Ik wist het niet.
Ik dacht dat ik
al iets was.

Wat zijn je sterke kanten?
“Ik geef nooit op. Ik ben een doorzetter en volhardend. Mijn professor/coach zei tegen mij; ‘Jij bent zo verdomd lui, als jij niet je leven lang heel hard werkt, dan wordt het nooit wat met jou’. Dat is dus ook wat ik doe, ik ga gewoon door. Met pensioen gaan vind ik helemaal niks. Dat is iets van de westerse wereld. Ik voel mij heel verantwoordelijk voor mijn kennisoverdracht binnen de club en binnen mijn eigen bedrijven. Op verzoek van Nick van der Heide heb ik leerlijnen gemaakt waar de trainers gebruik van kunnen maken. Iedereen, die interesse heeft, kan mij dingen vragen, ik wil mijn kennis delen en doorgeven.
Wat mensen lastig aan mij vinden, is dat ik niet geïnteresseerd ben in wat een ander van mij vindt. Sommigen vinden mij robuust. Ik loop buiten de paden en kleur niet binnen de lijntjes, dat vind ik dodelijk saai. Ik werk niet om te pleasen, ik hoef niet aardig gevonden te worden op de manier waarop men het tegenwoordig doet. De mensen die van mij houden, die hebben echte waarde voor mij. Tegen de mensen die ik lief heb, zeg ik; ‘Van jou hou ik en daarom kan ik boos op je worden’.”

Wedstrijdgroep
“Tijdens de training moet je de aandacht van de groep hebben. Ik kan iets bij de atleten oproepen, ze wakker maken. Je komt bij mij trainen, maar je moet zelf kiezen en willen. Het mentale gedrag is het allerbelangrijkste, je hoeft niet zo getalenteerd, niet superbegaafd te zijn. Nee, de atleet moet niet a-motorisch zijn, maar toppers willen winnen, het killers instinct is nodig - een uitspraak van Toon Gerbrands. In mijn groep willen de atleten graag en werken ze hard. Er is een sterke band onderling, we moedigen elkaar aan. Er is één regel: we helpen elkaar. Zo kom je verder, je moet eruit halen wat er in zit.”

Wat is je eigen beste onderdeel?
- Els kwam als jong meisje bij AV’23. In 1961 haalde zij het clubrecord kogelstoten bij de meisjes junioren B dat nu nog steeds staat: 15,11 meter. Het clubrecord bij de meisjes junioren A en de senioren is 12,44 meter en staat op naam van Iris de Ruiter, toen was Els als vertrokken. Els trainde in de DDR (voormalig Oost-Duitsland) bij coach Karl-Heinz Bauersveld. Zij mocht maximaal zes weken per jaar bij hem trainen, de overige tijd trainde zij zelf, want in Nederland was er geen geschikte trainer voor haar. In 1968 werd zij op de Olympische spelen in Mexico achtste, met een worp van 16,23 meter. In 1971 op de EK in Helsinki bereikte zij de zesde plaats, met een afstand van 17,87 meter. Bij de Olympische Spelen in München heeft zij geweigerd deel te nemen, omdat zij haar eigen doel van 18 meter niet had behaald. - “Volgens mijn coach Karl-Heinz Bauersveld, was ik een getalenteerd speerwerpster. Sterk, snel en explosief. Er was alleen niemand die mij hierin kon trainen. Ik heb het bij kogelstoten gehouden.”

Jeugd en opvoeding
- Ik vraag Els hoe zij zo sterk geworden is. - “Nee, mijn moeder was helemaal niet sterk. Vroeger werd de was gekookt op het fornuis en ik moest de ketel naar boven dragen. Van jong werken word je krachtig, als je ziet dat er wat gedaan moet worden, dan pak je dat op. Mijn vader was wel vrij sterk en motorisch intelligent. Hij had profvoetballer kunnen worden, maar dat deed je niet in die tijd. Ik lijk erg op mijn vader, die motorische intelligentie heb ik van hem.
Ik was de eerste vrouw in Nederland die krachttraining deed. Dat deed ik meestal in de pooier- of muzikantenwereld. Ik was heel sterk, maar mijn ouders zeiden: ‘Hoe komt het dat je in Nederland altijd één wordt, maar in het buitenland niet?’ Dat is de motivatie die je nodig hebt. Ik moest dus harder en gerichter trainen, echt weten waar ik mee bezig was.
Ik ben grootgebracht met een gehandicapte zus. Mijn ouders keken niet naar wat er niet was, maar gingen uit van wat er wel is en wat je kunt. Ik moest altijd alles zelf doen. Naderhand bleek dat zij mij heel erg in de gaten gehouden hebben, zonder dat ik iets wist en gemerkt heb. Ik ben mijn ouders er dankbaar voor dat zij mij dat geleerd hebben. Je kunt het leven aan.”

Bijzondere atletiekervaring?
- Els leverde geweldige prestaties bij de Olympische spelen in 1968. Toch was haar meest bijzondere atletiekervaring de EK Atletiek In Griekenland, Athene in 1969. - “Alles ging mis in Athene, de organisatie, er was veel herrie, we sliepen slecht, etc.. Het was voor het eerst dat ik bij een belangrijke wedstrijd aan het begin van de week aan de bak moest. Tijdens de wedstrijd is er geen bewustzijn, je doet waar je voor getraind hebt, het gaat zo voorbij. Na mijn prestatie kon ik een week lang lekker aan het strand liggen, daar heb ik heel erg van genoten.”

Leukste wedstrijd om nu naar toe te gaan?
“De wedstrijd in Oordegem, België. De sfeer is geweldig, het is leuk, we hebben veel lol en plezier, het is één groot feest. Ik ben niet gericht op Nederland, ik ben op de wereld georiënteerd en zoek het beste uit wat er is.”

Favoriete eten?
“In de winter eet ik graag zelfgemaakte soep, ’s zomers zelfgemaakte salade. Ik begin de dag vaak met yoghurt of kwark met havermout, muesli en vruchten. Daar word ik licht en vrolijk van, het geeft lang energie. Ik eet niet specifiek gezond, maar geen vlees (als het moet een klein stukje lamsvlees), af en toe kip, wel ei en vis.

Andere hobby’s behalve atletiek?
“Wil je het echt weten allemaal? Ik lees me te pletter en ik onderhoud mijn literatuur. Ten minste zes keer per jaar ga ik naar het museum, ik hou van kunst, vooral abstracte kunst. Ik schrijf een boek over mijn periode in de DDR. Muziek, ik kon goed piano spelen. Ik trek de natuur in en wandel graag. Ik ben heel nieuwsgierig, wil blijven leren, ben breed geïnteresseerd in van alles.”

Waar denk je aan bij de maand mei en juni?
- Ten tijde van het interview was het nog mei. - “Overal zie ik reclame over asperges, ik vind ze heel lekker maar eet ze nooit. De lentemaand mei is een hele mooie maand. Alles is jong, fris en groen. De natuur ademt bakken met energie uit. Mijn hele familie is jarig in mei. (Els is zelf ook net jarig geweest en gaat na haar training trakteren aan de groep.) Juni is een saaie maand, daar hoeven we het verder niet over te hebben.”

Heb je een verbeterpunt/tip voor AV23?
“Ik ben heel blij dat AV’23 nu twee voorzitters heeft. Met twee vrouwen is er een andere sfeer in de club, dat is goed. De jonge mensen in de club werken heel hard, dat is fantastisch. Ze kunnen gebruik maken van de leerlijnen en alle hulp van mij krijgen die zij wensen. Maar ik ben natuurlijk altijd kritisch. Ik zou graag zien dat de coaches gerichter gaan corrigeren bij de atleten. Dat de kennis en kunde die er in de club is, van iedereen, meer toegepast en gebruikt gaat worden. Er is zoveel kennis van mensen, ouders en alle betrokkenen. Ik vind de organisatiestructuur van de club niet altijd zo opgebouwd dat deze effectief is. Neem als voorbeeld de TC (technische commissie), deze zou leidend moeten zijn en is dit helaas lang niet altijd.”

Wil je nog iets kwijt?
“Jij krijgt van mij een vrijbrief om te schrijven wat je vindt. We moeten stoppen met iets te vinden van de ander en daarmee impliciet te zeggen dat je beter bent dan de ander. Dat levert niets op en er komt niets tot stand, het kost alleen maar energie. Ik laat me nooit emotioneel chanteren, door niemand niet.”

Ik geef het stokje door aan….
“Sylvester Tanoh , een jong talent, ik vind dat hij het verdient. Hij steekt waanzinnig veel tijd in het training geven en belt mij met vragen. Hij durft, hij heeft het lef om kennis te krijgen over zijn eigen handelen, zo knap!”