Maas- en Peelliniepad, dag 2
Vandaag vergezellen Annemarie en Cisca ons met de auto. Dit houdt in dat we qua verzorging niets te kort zullen komen. Voor de start van de tweede etappe worden we netjes aan de rand van de plaats Grave afgezet. Een stadje aan de Maas. Vroeger bekend van de waterstanden. Vermelding via de radio met de toevoeging boven en beneden de sluis. Weet u het nog. In de Tweede Wereldoorlog is er zwaar gevochten in dit gebied. Hoewel de stuwbrug over de Maas een belangrijk rol speelde bij de operatie Market Garden heeft de stad Grave de Tweede Wereldoorlog nagenoeg onbeschadigd doorstaan.
We vangen aan met een rondwandeling door het historische stadje. Een oud kanon staat op een bolwerk. Ooit een verdedigingswapen om de burgers van de stad tegen aanvallen van een agressor te beschermen. We moeten het zonder startschot doen en we zien daarom geen rook uit de loop van het kanon opstijgen. Het is ook beter zo. De huizen in de nauwe straten hebben prachtige gevels. Trapgevels, tuitgevels, klokgevels, noem maar op. Eigenlijk Amsterdam in het klein, maar dan wel heel klein. Langzaam komen we op gang en ik voel dat ik gisteren flink op tempo heb gelopen. Het is heerlijk rustig op deze mooie zondagmorgen. Alleen een vroege hondenbezitter en wat wandelaars, getooid met rugzak en stafkaart, begeven zich op straat. Maar de temperatuur is aangenaam. Toch zullen er vandaag hier en daar enkele maartse buien vallen. Laten we het dan maar op ‘daar’ houden. Grave verlaten we langs het water Graafsche Raam. Al spoedig bereiken we het dorpje Escharen dat tot de gemeente Grave behoort. Vandaar wandelen we door een prachtig natuurgebied waar Schotse Hooglanders rustig grazen. Zo nu en dan moeten we om een reusachtige koeienvlaai lopen die ons pad aldaar markeert.
Ook op dit traject wemelt het van de kazematten in het natuurrijke gebied. De omgeving is schitterend. Mooier dan gisteren, maar de trajecten mag je niet met elkaar vergelijken. Na verloop van tijd arriveren we bij Kasteel Tongelaar. Het
bouwwerk is goed onderhouden en momenteel is er een restaurant in gehuisvest. Om dat ik er nu toch ben, wil ik ook een kijkje nemen op de binnenplaats. Willem maakt een foto van het uit 1858 stammend gebouw. Op het binnenplein is een terras en de luiken van het bijgebouw staan wijd open. Een grote boom staat op de plaats waar ik een oude stenen pomp met een zwengel en sierlijke spuiten dacht te vinden. Even later zijn we weer op pad. Het tempo zit er weer goed in en de eerdere stijve spieren voelen weer soepel aan. Over talrijke onverharde paden arriveren we in de plaats Mill. Willem en ik kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen wandelen af op Hotel Fitland, een luxe wellnessresorts waar zeker een kopje koffie te verkrijgen is. Het restaurant is gezellig ingericht. Englisch style. Portretten van bekende Engelse personages hangen aan de wand. De smaak van de koffie is iets minder. Jammer, maar misschien ben ik wel te veel verwent.
Vervolgens gaan we weer verder want er staat nog een aantal kilometers op de teller. We volgen het water van het Peelkanaal en vervolgens zwerven we rond in de bossen van Mill. Het weer betrekt en er naderen donkere wolken. De hemel wordt zienderogen donker. De eerdere blauwe plekken zijn allemaal verdwenen. Maar we blijven positief en misschien houden we het toch nog droog. Op een kruispunt staan Annemarie en Cisca op ons te wachten. Op het moment dat we een bekertje limonade willen pakken begint het te regenen. En niet zo’n beetje ook. Willem vlucht in de auto en ik wil eigenlijk doorlopen. Het was een hersenschim en weldra zit ik naast hem in de automobiel. Er vallen hagelstenen die je niet graag op je pet wil hebben. Geduldig wachten we af totdat het droog wordt. Ondertussen luister ik onder andere naar een song van Sting. Dan is de bui voorbij en Willem wil weer op pad. Ik stel voor om nog even naar Sting te luisteren totdat het lied geëindigd is. Daarna gaan we weer met volle moed op pad. De paden zijn wit van de hagel en er liggen enorme plassen. In korte tijd zijn onze voeten nat, maar het kan de pret niet hinderen. Het parcours blijft schitterend en als we de plaats Sint Antonis naderen hebben we iets meer dan een marathonafstand afgelegd. Morgen gaan we verder voor het laatste deel, dan is de Maas- en Peellinieroute helemaal volbracht.
wordt vervolgd