Nescioloop 2012

Een emailbericht om in te schrijven voor de Nescioloop is enige weken geleden bij mij in de elektronische brievenbus gevallen. Geen spam dus. Neen, dit zijn juist de berichten die ik graag wil hebben. Om het bericht niet in de vergetelheid te laten geraken, heb ik me meteen voor de recreatieloop ingeschreven. Of het me lukt om mee te doen. Tja, dat is maar een vraag. Want zowel vrijdag als zaterdag voorafgaand aan het evenement heb ik nog een loodzware klus voor de boeg. Vrijdag’s markeer en wandel ik (35 km) een deel van de bos-, duin- en strandmars van s.v. De L.A.T. in het duingebied nabij Castricum. Zaterdag staat er een 60 km lange voettocht door dit gebied op het programma, met als klap op de vuurpijl ‘de klimduin bij Schoorl’. Door het mulle zand naar boven klauteren. Drie stappen voorwaarts en tegelijkertijd twee terugzakken. Eenmaal boven, hebben we kort daarna hetzelfde liedje, heuveltje op en heuveltje af. Iets dat de gehele dag doorgaat. Zo’n wandeling waar je meteen na afloop al spierpijn van hebt. Misschien zelfs bij de laatste kilometers. Als je pech hebt, nog eerder. Daar moet je toch niet aan denken, is het niet? Enfin, dan maar hopen dat we een dagje later bij de Nescioloop daar geen last meer van hebben. Per slot van rekening kunnen we bij de recreatieloop altijd nog een tandje lager schakelen. Gewoon om jezelf niet te slopen.

De naam Nescioloop is genoemd naar de unieke fiets- en voetbrug over het Amsterdam-Rijnkanaal, waar de hardloopwedstrijd ieder jaar overheen gaat. De naamgeving van de brug is in verband gebracht met de schrijver Nescio, een plek waar zijn verhaal de Titaantjes, hier aan de Diemerzeedijk, afspeelde. De Nederlandse popgroep The Nits scoorde in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw hoge ogen met het nummer Nescio, dat in de top-10 terecht kwam.

Zondagmorgen kom ik verre van gemakkelijk van mijn bed, nadat de wekkerradio leven in de brouwerij brengt. Alle spieren in het lichaam doen pijn. Een gezonde pijn. Ik weet waardoor het komt. De geest is vaak sterk en de voorbereidingen voor de Nescioloop worden ondernomen. Met het ontbijt net achter de kiezen ga ik op stap. Heel langzaam slenter ik naar de atletiekbaan in de Meer en probeer de stijfheid uit de benen te lopen. Het lukt niet echt. Ik moet het er toch maar mee doen, althans als ik wil lopen. Bij het wedstrijdsecretariaat sta ik rustig in een rij om m’n startnummer af te halen. En dat vind ik nu even niet erg. Dan sta ik met het startnummer op m’n shirtje bevestigd in een file van hardlopers achter het startdoek. Nerveuze blikken van jongere atleten dwalen in het rond. Afspeurend naar een glimp van een bekende medesporter. Ook zijn er de bekende gezichten. Mensen die er ieder jaar staan. Die groep behoort zo langzamerhand tot het meubilair van de Nescioloop. Fantastisch toch!

Om 12:15 uur valt het startschot. Onder het startdoek druk ik het knopje van m’n stopwatch in en de raderen draaien. Het officiële startschot is dan al een halve minuut geleden gevallen. Langzaam kom ik op gang. Veel langzamer dan ik gewend ben te doen. Meteen is er een gaatje ontstaan op de meute. Via het Middenmeerpad gaan we op weg naar het Science Park. Dan gaan we het spoorviaduct onderdoor en passeren daarbij het station en een deel van het spooremplacement. De sporthal van het Science Park is een opvallend gebouw. Het bevindt zich midden tussen de wetenschappelijke gebouwen. Even later draaien we de Oosterringdijk op, het plekje van Ilona van Riemsdijk. Ze staat er dit jaar niet. Raar! Ieder jaar is daar trouw aanwezig. Altijd met een vlaggetje in de hand om de deelnemers de juiste richting te wijzen. Net voorbij het oude veerpontje van Ome Kees lopen we de Zeeburgerbrug onderdoor en draaien daarna de Nesciobrug op. Neuriënd het nummer van The Nits bestijg ik de brug. Een ruime bocht brengt me uiteindelijk hoog boven het water. Zelfs op zondag varen hier nog enkele vrachtschepen voorbij. Aan de overzijde van het Amsterdam-Rijnkanaal lopen we geruime tijd langs de in 1892 gegraven waterweg, dat voor 1952 onder de naam Merwedekanaal bekend stond. In dat jaar werd het Amsterdam-Rijnkanaal officieel geopend, waarbij de verbinding van de Amsterdamse haven met het Duitse Ruhrgebied officieel tot stand kwam. Of we het moeten aannemen of niet, het Amsterdam-Rijnkanaal is de drukst bevaren kanaal ter wereld.

We lopen over een kilometerslange weg langs het klotsende water. Ik zie een reeks atleten en atletes voor me. Langzaam lopen ze bij me vandaan. Dat is hier goed waarneembaar. Ik voel m’n spieren opspelen, maar ik ga beslist niet sneller. Neen, gewoon hetzelfde tempo blijven draaien. Misschien word ik dit keer wel vergezeld door de sluitfietsers, misschien ook niet. Het lijkt me wel een aparte ervaring. We zullen wel zien. Op dit moment is het nog niet van toepassing. In het struikgewas ligt Mart Bevelander met de telelens van z’n camera op de deelnemers gericht. Steeds klikt er een zoemer en een mooi sportief prentje is vastgelegd. Aan het eind van de lange weg maken we een scherpe bocht naar links. Rechtdoor gaat niet, want dan is een duik in het koude water onontkoombaar. Bij kustbatterij Diemerdam lopen we rond het fort. Het fort wordt grondig onder handen genomen en na maandenlange renovatie ziet de boel er tamelijk keurig uit. Toch zijn de werkzaamheden nog niet afgerond. Eenmaal op de Diemerzeedijk kunnen we met de terugweg beginnen. In grove lijnen dezelfde route, maar toch over andere paden. Báh… Nou gaat het eens niet naar wens. Die 60 km door de duinen van gisteren voel ik in de benen. Een sterke bries hebben we hier schuin tegen. Het wordt werken tegen de elementen van de natuur. Och, och, wat is het afzien. Maar ja, dat behoort ook bij de sport.

De paden die we nu betreden behoren tot mijn trainingsrondje. Ieder plekje is bekend terrein. Voor de tweede maal bestijgen we de Nesciobrug, maar nu vanaf de andere kant. Het veerpontje van Ome Kees ligt nog steeds aan dezelfde plek afgemeerd. Of er geen bezoekers zijn geweest. Langs de gebouwen van het Wetenschappelijk Park keren we terug naar de atletiekbaan. Het bordje van de laatste kilometer wordt gepasseerd en we lopen over het Middenmeerpad tussen de sportvelden door. Op de hoek van de Radioweg bij het gemaaltje is de tocht bijna beëindigd. De microfonist zorgt voor een gezellig sfeertje op de atletiekbaan. Het is nu wachten op de laatste deelnemers en dat zijn er niet veel meer. Dan is het mijn beurt om te finishen. Zichtbaar tevreden passeer ik de eindstreep en meteen druk ik het knopje van m’n stopwatch in. Op het display lees ik een tijd van 1:40:41 en ben opgelucht dat ik deze tocht tot een goed einde heb gebracht. Of het verstandig was na zo’n zware klus door de duinen, is slechts een vraag. Een vraag die gemakkelijk te beantwoorden is. Ja of neen. Ach, laat maar, het heeft geen zin. Het is allemaal zo leuk! Alle vrijwilligers en het organisatieteam bedankt voor deze mooie run. 2013 staat al met potlood in m’n agenda.