Amsterdam Marathon door de ogen van een begeleider
Zondag 16 oktober 2011. Eindelijk is het dan zover, na maanden van training staat Richard Dreijer aan de start in het Olympisch stadion te Amsterdam te wachten op het startschot. En ik, ik sta na weken van voorbereiding op de tribune met zijn loopschema in mijn hand te wachten totdat hij de startlijn overgaat. Ik kan Richard herkennen aan zijn witte petje en blauwe shirt. Vanaf dat moment heb ik zijn exacte starttijd, tenminste als ik niet die van een ander wit petje heb genoteerd. Er doen iets meer dan 12000 mensen mee afkomstig uit 83 landen en vanwege de strak blauwe lucht draagt merendeel een petje, en nog wit ook!
Als het volgens mij juiste petje de startlijn is gepasseerd worstel ik mij door de massa toeschouwers en sprint naar mijn fiets. Met de kaart in de hand race ik als een ras echte Amsterdammer door straten, plantsoenen en over de trambanen. Op het 15 km punt langs de Amsteldijk mag ik voor het eerst in actie komen. In een tasje heb ik gevulde bidons en gels en ondanks dat ik Richard zijn voedingswensen uit mijn hoofd ken zit er toch een banaan bij. In mijn rugzak de extra voorraad. Zodra ik tussen de juiste petjes Richard heb gezien loop ik met hem mee voor de overdracht, ik de lege bidons en Richard de volle. Aan de overkant van de Amstel zie ik nog net de eerste lopers als een donkere wolk voorbij schieten. Na een paar honderd meter loopt Richard lekker kletsend verder en ik ga met mijn tong op mijn hielen naar mijn fiets toe. Vanuit stilstand een tempo van 5.3 per km lopen valt me toch wat tegen.
Via de Utrechtsebrug schiet ik langs hordes toeschouwers druk rekenend om de tijd te bepalen waarop Richard op het 25 km punt aankomt. Inmiddels weet ik zijn exacte starttijd en schaaf ik het voorbereide kilometer schema bij. Op de Ouderkerkerdijk blijkt voldoende ruimte om met de lopers mee te fietsen en ik ben niet de enige die daar graag gebruik van maakt. Op 22 km pik ik Richard op en alsof hij een gezellig ommetje maakt praten we over de voortgang van de wedstrijd. Hij ligt 9 minuten voor op schema en heeft dus genoeg tijd voor het 35 km punt waar hij de man met de hamer verwacht. Ik gebruik deze km’s niet alleen om hem te voorzien van eten en drinken en zijn voortgang te bespreken maar ook om even op adem te komen.
Op 26 km kies ik het hazepad want de toeschouwers zwelgen aan en de route laat het niet langer toe om mee te fietsen. Een snel blik op de kaart en ondertussen rekenend schiet ik door kniehoog gras met mijn mountainbike langs de route. Op een vlak stukje snel de lege bidons vullen, een blik op de kaart om een stukje te kunnen afsnijden en maar rekenen. Het 30 km punt moet het worden en ik kan het net redden. Als de mensenmassa te dicht is schiet ik via de trappetjes bij de Amstelbrug naar beneden om bij de overzichtweg uit te komen. Precies op tijd, toch? Schema erbij en weer rekenen. Langs mij loopt een jongen, begint te wandelen als hij mij passeert en vanuit mijn ooghoeken zie ik hem vallen. Voor een groepje toeschouwers die even niet lijken te weten wat te doen. De jongen staat niet op en in een reflex ga ik er naar toe. Stabiele zijligging, ambulance laten bellen en maar rekenen. Er passeren witte petjes maar ik zie niet goed of het Richard is. Zodra er voldoende hulp is gris ik mijn fiets van de grond en mijn hersenen berekenen in een razend tempo welk punt ik Richard weer kan oppikken. 35 km gaat misschien lukken, gelukkig gaat dit deel van de marathon door mijn eigen woonwijk heen en ken ik de weg goed. Via de Middenweg schiet ik richting het Tropenmuseum. Ik ontwijk de tram en de marktbezoekers die midden op het fietspad elkaar hun nieuwste aanwinsten laten zien. Ik kom links van de route uit en we hebben afgesproken dat ik rechts zou blijven. Over de hekken lijkt mij niet goed, geen goed voorbeeld en de toezichthouders hebben hun handen al vol aan de wat minder sportieve medemens. Op een vluchtheuvel probeer ik in de massa Richard te ontdekken. Petje na petje komt voorbij en opeens is daar het besef dat hij al gepasseerd moet zijn. Zodra de loper in superman pak voorbij komt weet ik het zeker. Ik sprint naar mijn fiets, probeer deze van slot te krijgen en race langs het parcours. Staand op de pendalen speur ik over de lopers heen opzoek naar Richard. In mijn rugzak is een bidon scheef gaan zitten en prikt in mijn rib. Negeren en voor het Vondelpark Richard vinden want daarna wordt het onmogelijk om bij hem te komen. Een verwonderde groep Franse toeristen schiet uit elkaar als ik eraan kom maar het mag niet baten. Dan maar het Vondelpark in, de noordkant daar moet het lukken. Over het gras, langs de zandbak, Vondelpark uit en hup de Amstelveenseweg op. Met piepende remmen komt ik half over mijn stuurhangend tot stil stand. Voorwiel raakt het hek maar ik sta op tijd stil. Om Richard te kunnen voorzien van voedsel en drank is niet meer mogelijk. Dan maar zo snel als mogelijk naar het Olympisch stadion om hem op te vangen. Daar aangekomen fiets op slot en een sprintje om het stadion heen om bij de ingang te komen. Nog maar eens rekenen en met het tempo waarin hij loopt kan het niet anders dan dat hij al ruim 15 minuten is gefinisht. Ik klim op een stenen muurtje om over de massa heen te kijken en zie daar, een wit petje met daaronder het lachende gezicht van Richard.
Zijn eerste pr, 3.41.59, en ik was erbij! Tenminste, soort van.
We gaan op de publieke tribune in het stadion zijn wedstrijd doorspreken. Als hij voorzien is van warme kleding, voedsel en drinken kan ik ontspannen. Langzaam aan begint zijn stem te vervagen tot hij vraagt of ik moe ben. Beetje, probeer ik nog. Richard blijft nog even, wil de halve marathonlopers van de club opwachten. Ik ga naar huis, warm douchen en eten want dat was er niet van gekomen. Ik strompel het stadion uit terwijl toeschouwers me op de schouders kloppen en zeggen dat ik het gehaald heb. Verbaasd kijk ik om me heen tot ik me besef dat ik mijn loopkleding draag. Ik knik terug en bedank op mijn fiets tocht naar huis alle vrijwilligers die ik langs mijn route tegen kom.