Liever weer een blauwtje lopen dan een groentje blijven
In een van mijn vorige stukjes heb ik geschreven over ambities en de rechtvaardiging daarvan. De reden van mijn aanwezigheid op de baan is tweeledig: ten eerste het grote plezier, ten tweede ter voorkoming van het bierbuiksyndroom. Eigenlijk is er ook een derde: de strijd tegen mezelf. Als de dagelijkse beslommeringen en de weegschaal verslagen zijn en consistent naar de achtergrond verdrongen, komen stiekem de tijden om de hoek kijken. Ambitie, binnen de beperkingen van mijn eigen kunnen !! Na 2 jaar van afwezigheid op de baan ben ik 3 maanden geleden weer begonnen en de progressie is in den beginne zoals altijd wonderbaarlijk, maar dit keer zelfs relatief aan historische referentiepunten. Het denken in rondjes 90 als uitgangspunt en dan op-en-neer rekenen en vervolgens rechtstreeks doorfantaseren naar 5-10-21.1km tijden, heeft het nu alweer gewonnen van het schoorvoetend terug proberen te komen op het oude niveau.
Dus met wat hervonden moed om op de baan de snelle jongens te volgen, zijn er weer deelnames aan echte wegwedstrijdjes geboekt om van de good old ikke van een paar jaar geleden te winnen. Ook in deze cyclus groeit stiekem het vertrouwen weer, net als in de aanloop naar de vorige, toen het ook niet lukte.
Maar deze keer is het anders, echt! Deze keer worden er geen rondjes 90 gelopen en 85 uitgeperst. Deze keer lopen we rondjes 80, 800 meter in 2:40min en niet 2 of 3 man ver vooruit en de rest er achteraan, nee gewoon met een stuk of 10 tegelijk. Het niveau is gestegen en waarschijnlijk nog steeds stijgende. Komt dat door de bezielende leiding van Janus Humanicus? Een gezellige trainer met een tikkie verstand van zaken is in ieder geval uitstekende lijm voor nieuwe mensen die normaal tot de categorie clubtobber of sporthopper behoren. Afijn, het niveau is in de breedte behoorlijk gestegen en ik kan redelijk mee met de vaart der volkeren. Ineens is een rondje 85 niet zo moeilijk meer. Sterker nog, bij de laatste training dacht ik 400meters in 86 te lopen en riep dat ook tegen de stopwatchloze Kubus (lees Rubik), echter 1:16min is een rondje 76, niet 86 realiseerde mijn trots zich later. Die avond stond ik mezelf in de huiskamer op de schouder te slaan. De zelfvoldaanheid bij de volgende training delend met de altijd enthousiaste Sierk, resulteerde in een uitnodiging om met AV23 een clubwedstrijd begin juni te lopen. Hoewel ik glimlachend toestemde, stond ik later die avond in dezelfde huiskamer mezelf voor de kop te slaan waar ik eerder de schouderklop vond. Immers andere lopers in zo’n baanwedstrijdje lopen mijn rondetijden met twee vingers in de neus, en dan mag ik een keer prettig meestuntelen? Nee!, was mijn tweede reactie maar "toch ook weer wel" de derde. Ik laat me niet gek maken, laat de snelheidsbegrenzing van mijn hak-landing niet bagatelliseren door de snellere voorvoet-landers. Met voetbal heb ik ook wel eens met 8-0 verloren, en als groentje in een baanwedstrijd zal het niet anders zijn. Ik ga stiekem iets harder trainen, lekker meedoen en in 5km twee keer pijnlijk gelapt worden. En dan toch hopen dat twee of drie rondjes 80/85 tijdens de training in Juni ineens tot 12,5 rondjes 86,39 verworden om per ongeluk 17:59,9min. te finishen. Om het PR van 18:40min (exact rondjes net onder de 90) verpulveren. Als dat lukt, zal de persoonlijke overwinning de kleine vernedering door de 15 minutenlopers overschaduwen.
Het diepe blauw van de ontgoocheling was de laatste jaren de bevestiging van de illusie. Er is echter weer hoop om binnenkort en zelfs kort na de herstart weer een keertje te winnen, al is het alleen maar van mezelf. En daar gaat het toch eigenlijk om??