Gabrielle Limonard 1e V55 in Slachtemarathon
“Jeetje, wat hebben jullie goed gelopen. Gefeliciteerd!” mailde André Roukema, ook geen misselijke loper, aan Gabrielle Limonard en Nico Ruiter, toen hij bij de uitslagen zag dat zij de Slachtemarathon afgelopen zaterdag binnen vier uur hadden gelopen. Gabrielle stond zelfs op het podium omdat zij in haar leeftijdscategorie V55 als eerste was geëindigd met een tijd van 3.49.24. Bij de vorige Slachte, die eens in de vier jaar wordt gehouden, was ze tweede in de categorie V50; toen liep ze 3.53.42.
Nico, bij de voorbereiding geplaagd door een “kutkuit”, verbeterde zijn Slachtetijd van 2008 met liefst 27 minuten en 25 seconden. “Als die progressie doorzet – en dat zal die – finish ik in 2016 ver voor jou”, waarschuwde hij Gabrielle in de grote tent bij de finish in Easterbierrum vlak bij de Waddenzeedijk. “Ja ja”, zei Gabrielle, “dankzij jouw k..kuit heb ik in de voorbereiding vier keer de 30 km moederziel-alleen gelopen. Wij spreken elkaar over vier jaar bij de finish weer en misschien daarvoor ook nog wel es.”
“Ik heb Syb van der Ploeg, zanger van De Kast, er toch mooi uitgelopen”, zei ze de volgende dag. De tijd van Syb, lid van AV Lionitas in Leeuwarden, was 3.56.16. Hij was wel de vorige dag jarig geweest: 46. Onze AV ’23-toppers hadden weinig last gehad van de af en toe miezerige regen en de (grotendeels zij)wind. De vroege start (half zeven) was harder aangekomen. Na de ruim duizend marathonlopers volgden ruim 13.000 wandelaars, die uiteraard niet in één keer konden starten en allemaal voor donker binnen wilden komen.
Nico was onderweg nog tot een interessante constatering gekomen. “Friese vrouwen zijn trotser en zelfbewuster dan niet-Friese vrouwen”, zei hij na de finish, hetgeen hem op een geweldige schrobbering van Gabrielle kwam te staan. Misschien was het de vermoeidheid (“Ik ga dertig uur achter elkaar slapen”) die ook in zijn hersenpan was toegeslagen. Na enkele pilsjes in de grote tent was hij snel weer bij z’n positieven. “In 2016 loop ik weer de Slachte”, klonk het ferm, “maar dat wordt dan wel mijn laatste marathon”. Gabrielle vatte de volgende dag het leven-na-een-marathon met deze woorden samen: “Bier en wijn smaken toch veel beter dan al die liters sportdrank”.
André Roukema, die ook was gestart, kreeg al na 6 km last van een onwillig linker been. Bij de 20 km waar bekenden stonden, stapte hij uit, ook om erger te voorkomen. Nico had – wonder boven wonder – weinig last gehad van z’n kuit. O ja, voor het eerst hadden hij en Gabrielle een ‘mental coach’ in de arm genomen. “Als we niet onder de vier uur waren gefinisht, was jij eruit gevlogen”, kreeg deze man te horen. In plaats van nuttige tips had deze chauvinistische malloot (wiens naam we niet in dit stukje zullen noemen) geprobeerd zijn ‘pupillen’ de juiste uitspraak van Fryslân boppe bij te brengen. Tja.
Dat had overigens zijn oorzaak. Toen de mental coach avant la lettre enkele jaren geleden met Gabrielle onderweg was naar de Loop Leeuwarden (G. 21 km, hij 10 km), vroeg Gabrielle onderweg: “Wat is finish in het Fries? Want ik wil niet te ver lopen”. Nu hadden de organisatoren Nico te grazen door op een paar honderd meter voor de finish een boog te plaatsen met groot de woorden: THE END en klein: A Slachte Marathon Picture. Nico, buffelend om binnen de vier uur te finishen, moest tot zijn schrik ontdekken dat daar toch echt niet de finish was, toen hij ophield waar anderen doorliepen. Maar hij redde het!
De Slachtemarathon (“mear as 42 kilometer drave”) werd tijdens het Friezenfestival Simmer 2000 voor het eerst gehouden. Langs de route over de Slachtedyk, een binnendijk van de vroegere Middelzeee in Friesland, door en langs 22 Friese dorpen en dorpjes waren er toen en nu talloze culturele en artistieke activiteiten. In startplaats Raerd bijv. was er behalve een harmoniecorps bij de start ook “Monteverdiaans trompetgeschal, vaandelgroeten, nimfen die een bewegingsritueel uitvoeren….”. Verderop onder meer een blinkende bank als ode aan de ekster die in China een verkondiger van geluk is, een feestpoort van wilgentenen, een estafette-canonlied, straattheateracts, jongeren die gedichten rappen die in glas gegraveerd zijn bij een van de twee Slachtebruggen over snelwegen. En dat 42 km lang. Friesland op z’n creatiefst.