’t Is (voor) niks
Het eerste deel van deze soap, Gevallen vrouw, uitgezonden op 2 oktober op deze site, had een echte cliff hanger.
Wat vooraf ging: Geline ging voor niks naar Berlijn, omdat ze dat kado had gekregen van haar familie en vrienden voor haar 50e verjaardag. Niet voor niks, maar omdat ze haar zo’n kanjer vinden.
Haar loopvrienden gingen mee en die gingen natuurlijk niet voor niks, dus liepen ze allemaal mee in de marathon. Helaas liep Geline voor niks: ze werd omvergelopen door een niks ontziende man. Haar knieblessure bleek niet niks en dwong haar, na vele vergeefse pijnlijke kilometers, tot opgave. Geloof me, dat is niet niks, dat is
heel erg moeilijk.
Om die hele marathontraining niet voor niks te laten zijn moest er dus op korte termijn een nieuwe marathon gelopen worden.
Waar kun je dan beter heen gaan dan naar de ’t Is (voor) niks marathon?
Eerlijk gezegd: bijna overal. Wil je een pr lopen? Dan is deze marathon niks. Wil je publiek dat je er door sleept; niks. Wil je je optrekken aan de lopers om je heen; niks. Wil je brede paden zonder obstakels; niks. Wil je een vlak parcours; niks. Wil je een makkelijke ondergrond; niks. Wil je ontspannen lopen; ook dan is deze marathon niks voor jou.
Het was meer een zware cross. Maar dan niet over zo’n niksig afstandje als bij de NK cross die tegelijkertijd plaats vond.
Om de deelnemers vooral niet het gevoel te geven dat ze voor niks in alle vroegte helemaal naar Geldrop gereisd waren, hadden ze ook de wind op storm- en stootkracht aangezet.
Toegegeven, de omgeving was niet niks: de mooie Stabrechtse heide voorzien van een loof- of dennebosje hier en daar. Niet te veel bos natuurlijk , anders waaide die storm voor niks. Gelukkig hadden die bospercelen dan weer modderpaden of zandbergen, dat maakte veel goed.
Een verrassing was ze het thema ook in de verzorging doorgetrokken hadden. Dus na 30 km was er niks meer. Terwijl de hongerklophamer op dat moment nog niks doet. En die sloeg toe toen Geline niks meer in het lijf had. Op dat punt stonden wij wel te supporteren, maar wij hadden niks bij ons. Nou ja, twee Wilhemina pepermuntjes maar dat is niks voor een marathonloper.
Het bleek voor supporters trouwens nog niet niks om daar op die hei het parcours te vinden zonder kompas en kaart. Maar de helden van AV hebben ons niet voor niks de weerwaarschuwingen laten trotseren. Hongerklop, harde wind, hobbelpaden, modder, mul zand en minimale mondvoorraad, het deed ze niks: ze kwamen gewoon aan.
Onder deze omstandigheden een marathon open is al niet niks. Maar het doen na zoveel voorafgaande pech en inspanning dat is pas karakter! Niks meer aan doen.
Overigens, die marathon, daar is niks mis mee hoor. Prima georganiseerd, gezellig (vooral in de dorpszaal als je terug bent), geduldig en ook nog eens voor niks!
En misschien toch nog een cliff hanger in deze aflevering. In de uitslagen stond ook een Dorus den Haan. Als lid van AV ’23. Als je onze ledenlijst op die naam scant vindt je niks. Dat mysterie moeten we tot op de bodem uitzoeken.
{flike}{fshare}