Wat kost een veter?

door Irene van Wijk

Wie weet dát nou uit zijn hoofd? Meestal zitten ze er gratis bij, zonder meerprijs. En zelden zijn ze doorslaggevend bij het aankoopbesluit. Alleen misschien bij een fancy kleur. Maar dat weer alleen bij mwah schoenen zonder voldoende eigen overtuigingskracht.

Veterkwaliteit is al helemaal geen unique selling point. Heb ik tenminste nog nooit bij aankoop besproken. Of gegoogled bij onlineverschaffing. Noch voor daags, noch voor sport.

Maar nu weet ik het: 15 euro. Voor een paar hele gewoontjes.
Best prijzig. Gelukkig voor jullie geldt dat alleen voor mij.

Dat komt zo:
Ik ging een stukje lopen. Niks bijzonders, doe ik vaker, zeker in de maanden voor een marathon. Niet te lang, 16 km, als afwisseling tussen de duurlopen. Toevallig was er vandaag een leuk loopje hier in de buurt waar ze je na 16 km rennen met de bus terug brengen. Fijn, meestal moet ik zelf teruglopen.

Het mocht snel van mijn schema en dat kwam goed uit want er was ook een wedstrijd.  Het goeie van zo’n wedstrijd is dat ze je van te voren van alles opsturen: veiligheidsspelden, plastic tas, paarse sticker met een nummer, bonnetjes en twee papieren met je naam er op en hetzelfde nummer als op je sticker. En twee consumptiebonnen maar die heb ik niet genuttigd. Al die spullen scheppen een verplichting, er wordt op je gerekend. Dus als het dan regent blijf je niet thuis op je droge bank zitten. Je trekt je regenbroek aan en fietst naar de start. En die regenbroek, daar komt het dus van.

Bij droog en niet te warm weer is de trainingsbroek de beste warmhouder. Vóór de start moet die uit en dat kan niet met schoenen aan. Tenminste niet met de mijne: of mijn broek is te smal, of mijn schoenen te groot. Bij vertrek van huis hoeven de veters dus nog niet in wedstrijd-mode, die moeten straks toch weer los. Een regenbroek daarentegen is anders van aard. Kan over bijna alle maten heen, zeker over mijn hardlopers. En dat heb ik dus gedaan.

Pas na de start wist ik wat ik vergeten was: wedstrijd-mode. Links was OK, maar rechts wel erg los. Hóe los zag ik niet. Dat is de leeftijd: zonder versterking is 1 meter 72 tegenwoordig veel te ver (of juist te dichtbij?) om scherp te bekijken. Een tunnel-lang heb ik de illusie gekoesterd dat het weliswaar niet strak zat, maar nog wel vast. In de koude buitenlucht van Noord werd die bel doorgeprikt door een behulpzame, en snellere, dame: die veter was gewoon los. Niet geschikt voor nog ruim 14 kilometers.

Ik heb de Polar upload na afloop even bekeken: de dubbele knoop, ook maar links, kostte me ruim 30 seconden. En 15 euro: het verschil tussen de tweede en de derde plaats in mijn klasse: nummer 2 was 15 seconden sneller binnen. Helemaal eigen schuld.

Die bus naar huis was trouwens nog leuk. Die was de weg kwijt. De chauffeur was de enige met uitzicht, de rest van de ramen was dichtgedampt van zweet en regen. De lading zat gezellig te keuvelen over de loop. Hoe het geweest was en hoe het zou zijn. Want sommigen gingen naar huis en anderen naar de start.

Na een flink tijdje rijden veegden we eens een gat in de raamdamp. En zagen het nieuwe eindstation van de metro in Noord! Was normaal OK geweest, maar niet als de IJtunnel vol lopers zit. Daarna zagen we het stadsdeelhuis en een aantal Noordse straten. Gingen we op weg naar de pont, maar ook die kon de dolende chauffeur niet vinden. Dus terug naar de Meeuwenlaan en daar is de lading gelost, bij een andere pont. In de stromende regen. Goede kans dat het startende deel hún start niet op tijd gehaald heeft. Maar ’n start vast wel. Want dat kon met 50.000 lopers nog tot 3 uur.

Mijn feestje ging nog even door. Met, warm en droog, RTV NH terugkijken en bekenden spotten. Met succes: 1e AV’er Chris, dik gearmd met een oudere dame, Ivo onze snelle senior, Andrea onze ook al zo snelle voorzitster in een benijdenswaardig mooi shirtje, dat ik ook al kon bewonderen toen ze me voorbijsnelde. Jeffrey zag ik niet. Maar die blijkt ook voor de concurrent te lopen (foei Jeffrey).