AV23

door Patrick Delait

door Marco grootIn een van mijn vorige stukjes heb ik geschreven over ambities en de rechtvaardiging daarvan. De reden van mijn aanwezigheid op de baan is tweeledig: ten eerste het grote plezier, ten tweede ter voorkoming van het bierbuiksyndroom. Eigenlijk is er ook een derde: de strijd tegen mezelf. Als de dagelijkse beslommeringen en de weegschaal verslagen zijn en consistent naar de achtergrond verdrongen, komen stiekem de tijden om de hoek kijken. Ambitie, binnen de beperkingen van mijn eigen kunnen !! Na 2 jaar van afwezigheid op de baan ben ik 3 maanden geleden weer begonnen en de progressie is in den beginne zoals altijd wonderbaarlijk, maar dit keer zelfs relatief aan historische referentiepunten. Het denken in rondjes 90 als uitgangspunt en dan op-en-neer rekenen en vervolgens rechtstreeks doorfantaseren naar 5-10-21.1km tijden, heeft het nu alweer gewonnen van het schoorvoetend terug proberen te komen op het oude niveau.

door Ivo Pothaar

door Johan van Steen

door Marco grootWat een mooie dag. Wat een ongelooflijk mooie dag. Na 2 jaar emmeren met een rotte achilles durfde ik vandaag weer mee te doen aan de Nescioloop. 7.5km lopen over een prachtig parcours georganiseerd door mensen die we allemaal mogen bewonderen voor hun inzet. De sfeer was fantastisch……. misschien ook omdat ik het zo lang gemist had….. ja, misschien wel daarom, maar de sfeer was gewoon geweldig. Veel te mooi weer, veel mensen die er zin in hadden, top. Het was zomer in de lente, niet alleen op de thermometer, maar ook op de gezichten van de mensen.

door Sierk YbemaAfgelopen weekend zag ik Arnoud Okken soeverein naar de Europese titel indoor snellen, waarna hij – dodelijk voor zijn tegenstanders – kalmpjes meldde dat hij op de finish “nog wat over had gehad”. Eenmaal heb ik zelf achter deze Okken aan mogen lopen (op de 1500 meter-competitiefinale in Utrecht in 2002). Net terug van een vakantie in Zwitserland die, met enige fantasie, zou kunnen doorgaan voor een ‘hoogtestage’ was ik in bloedvorm en wist ik hem anderhalf rondje bij te houden. Lopend achter dat frêle, nauwelijks iets wegende jochie die met bovenbeenspieren als ballonnetjes voor mij uit veerde of vloog, herinner ik me dat ik anderhalve ronde lang dacht (of misschien was het niet meer dan 500 meter): Dit is oneerlijk! Zo kan ik ook winnen! Jij zit in een heel andere gewichtsklasse! In mijn eigen gewichtsklasse liep ik een respectabele wedstrijd. Bovendien, ook prettig, steeg ik die middag in de achting van de AV23-sprinters, -springers en -werpers die mij brutaal achter het grote, nieuwe 800 meter-talent van Nederland aan hadden zien lopen. Zij konden slechts bevroeden dat Okken in deze voor hem onbelangrijke race voor zijn doen wel erg rustig was gestart.