interviews en columns

door Ivo Pothaar

Eind januari – om precies te zijn 30 januari om 10.25 uur – staan we op het perron van station Haarlem-Spaarnwoude. Een temperatuur dik onder nul, een straffe oostenwind en een skibril op tegen de oosten-sneeuwwind? Nee hoor, niets van dit alles. Het is zacht weer, windje in de rug, blauwe lucht en dus ook zonneschijn. Onder begeleiding van onze gastloper Erik, die het parcours tot Amsterdam op z´n duimpje kent, vertrekken Anneray, Nina, Bas, Erik en ik richting Amsterdam. Het trajekt is 24km lang en loopt, weliswaar slingerend, grotendeels parallel aan de Haarlemmervaart. Best een uitdaging omdat we in de corona-tijd verstoken zijn gebleven van loopevenementen over afstanden van 21 en meer kilometers.

 » lees verder »

door Irene van Wijk

Zondag liepen we de Berenloop (Albert Hingstman en ik de hele, Frans Nettekoven de halve). Het was behoorlijk zwaar door de windkracht 6 tegen vanaf 17 km. Maar achteraf is het natuurlijk een mooi verhaal.

De Berenloop is een leugen. Ik heb best veel beren gezien maar niet één op de weg. Die luie donders hingen overal rond, in de berm, op de heg, maar bewegen ho maar. Dus moesten wij het weer eens doen. Van West naar West, via het halve of het hele eiland. Gechipt en onder toezicht van oppassers werden we van voederplek naar voederplek gedreven.

 » lees verder »

door Irene van Wijk

Marathon lopen is geen sinecure. Voor de doorsnee mens duurt het uren, zonder pauze, zonder eten (een klef banaanstukje is geen eten en gel al helemaal niet) en vaak, juist op de saaie kantoor- of Vinex-stukken waar je het nodig hebt, zonder supporters. Een topper heeft het makkelijk; die is er in een uurtje of twee vanaf en zit, als de hele rest nog loopt, allang aan de gebakken eieren, friet en taart. De doorsneeloper moet zijn doorzettingsvermogen en wilskracht véél langer aanspreken.
Toegegeven: in de maanden vooraf heeft de topper dát dan wel weer veel vaker,

 » lees verder »