AV23

door Theo DanesHet was een zelfmoordpoging van Kareltje. Dat leek de enige juiste conclusie. Zijn wanhopige gespartel op de koude vloer had mijn vriendin Jacquemijne midden in de nacht wakker gemaakt. Ze was van streek, maar had de goudvis resoluut met een tissue weer naar zijn dakloze glazen huisje verplaatst. Kareltje en Pjotr zijn weer een vredig duo als vanouds. Maar de bazin is van slag: ‘Waarom zou hij dat doen? Straks doet ie het weer Theo. Stel je voor dat we hier niet waren vannacht. Ik kan echt niet rustig slapen nu.’ Zucht, dat heb ik weer: om kwart over vijf een suïcidale goudvis en een paranoia vriendin.

door Kees Elsinga

door Irene van Wijk

door Theo Danes

door

door Ewald EngelenIedere atleet weet dat de offers die hij of zij brengt alleen maar gedragen kunnen worden bij de gratie van routine niet die van beloning. Het is niet ‘leuk’ om op een regenachtige avond je hardloopkloffie aan te schieten om een lange duurloop langs een koude, winderige dijk te maken, of een slopend tempoprogramma van 10 keer 600 in 1.30 op een natte baan af te draaien. Iets van het religieuze zondebesef dat doorklinkt in de bovenstaande termen ‘offers’ en ‘gratie’ ligt wel degelijk ten grondslag aan de motieven van zowel topsporter als fanatieke amateur. De vloek, de te lange blik op de billen van de mooie collega, de gedachte aan een zondig overspel, de wijnfles van gisteravond, de detective op TV – maar al te vaak is de training de aflaat voor het getourmenteerde geweten van de atleet.